Een beetje vent heeft tegenwoordig een ochtendritueel.
Een slimme meid trouwens ook.
Tenminste als je internet mag geloven.
Schijnt goed te zijn.
En dan bedoel ik niet een ochtendritueel waarin je je tanden poetst, doucht en je verder een beetje klaar maakt voor de dag. Nee, ik bedoel een ochtendritueel. Zo één waarin je mediteert en sport en zo. En dat dan serieus aanpakt.
Ik had er nooit zoveel mee. Was in het algemeen niet zo goed in dingen die discipline vragen. Want ondanks dat ik het lange termijneffect voor ogen zag, in het moment was er altijd iets belangrijker. Of gemakkelijker. Of iets dat meer energie gaf.
In dat opzicht heeft de burn-out mij echt iets gebracht. Op de een of andere manier voel ik het lange termijneffect beter in het moment. Alsof het lange termijnbelang en die van het moment dichter bij elkaar zijn komen te liggen en soms zelf samenvallen.
Na de burn-out vind ik het een hele kunst om weer gezonde routines te ontwikkelen. Heb ik lang gezocht naar een passende rituelen. In de ochtend én in de avond. Die in de avond is trouwens nog steeds soep, want als de energie op is ga ik voor de bijl. Die van de ochtend daarentegen, dreigt een heus ochtendritueel te worden.
In Kamp van Koningsbruggen hadden ze het over vijf kwartier in de ochtend. Bij de mariniers besteden ze elke ochtend een kwartier aan persoonlijke verzorging, bewegen, onderhoud materieel, opruimen kamp en voeding. Vraag me niet waarom, maar ik vond het mooi.
Ik ging het proberen. Zette ook echt de timer om te tijd bij de te houden. Al doende ging ik ervaren hoe het voor me werkte. Want een kwartiertje huishouden in de ochtend is precies genoeg om niet achterop te raken. ’s Ochtends 15 minuten op de roeimachine of core-training is genoeg om prettig in mijn lijf te zitten.
En het geheim? Dat ik het ritueel een paar dagen in de week mag loslaten. Of dat ik van het kwartier 20 minuten mag maken. Of slechts vijf. Zonder mezelf te veroordelen. Zonder het heilige moeten. Want juist die vrijheid maakt dat ik het kan volhouden.
Over mij
Ik werk als Hbo-docent, woon in Bears en had een burn-out. Ik schrijf over burn-out in de hoop dat jij er iets aan hebt en ik er nooit meer een krijg. Ik ben in voor een goed gesprek.
Mijn inspiratie als docent? Zien dat het kwartje valt. Er vertrouwen ontstaat. Contact. Dat er beweging is, groei en ontwikkeling. Dat de student (m/v) ineens - van de ene op de andere dag - volwassen is geworden. Dat ze zichzelf ontstijgt. Tot haar eigen verbazing. Dat is magisch.
De burn-out? Die duurde langer dan me lief is. Kostte me meer dan ik bereid was te betalen. En bracht me meer dan ik ooit had kunnen bevroeden.
Een goed gesprek? Noem het coaching, begeleiding of gewoon je hart luchten. Even praten met iemand die het snapt. M'n punt is: je kunt me bellen. Mailen mag natuurlijk ook. En wees gerust; de 'teller' gaat niet onmiddellijk lopen (pas als je een coachtraject wilt starten).
Meer weten? De feiten vind je hier. Liever iets persoonlijker? Bel of mail me voor een afspraak.
