Ik trap er steeds weer in.
Val steeds in dezelfde valkuil.
Elke keer opnieuw.
Terwijl ik maanden geleden het figuurlijke licht al zag. Ik schreef er zelfs een blogpost over.
En zo zie je maar weer, iets snappen leidt niet automatisch tot ander gedrag. Of misschien zijn er meerdere lagen en snap ik het toch nog niet helemaal.
Het goede nieuws is: er verschuift wel iets. Was het me eerder totaal onduidelijk wat er nou gebeurde en vroeg ik me regelmatig af of het nog goed zou komen, inmiddels weet ik beter.
Het gaat mis als het goed gaat. Als ik lekker aan het werk ben. Er leuke dingen gebeurden. Studenten tot inzichten komen. Ze lieve dingen tegen me zeggen. Als de dingen naar m’n zin verlopen. Kortom, als de energie stroomt. Want dan vergeet ik dat het leven ook energie kost. En dat mijn reserves nog heel beperkt zijn.
Gisteravond kwam de 'sudden death'. Die zag ik niet aankomen. Ik zat immers goed in m’n vel. Had energie. Had weer plezier in de dingen.
Het ergste is, ik had wel signalen gehad. Die had ik ook opgemerkt. Ik liep al een twee weken achterop voor m’n gevoel. Realiseerde me dat ik nét te veel in m’n agenda zette. Was de afgelopen dagen net iets minder vriendelijk en geduldig dat me lief is.
Had het stofzuigen dus maar overgeslagen afgelopen weekend. Bedacht me dat ik alert moest blijven. Vroeg me af of ik misschien beter de afspraak van morgen kon afzeggen.
Desondanks kwam die 'sudden death'. Ik was kennelijk toch te laat of niet doortastend genoeg om het te voorkomen.
Ik troost me nu maar met de woorden van Steve Jobs. Je kunt alleen achteraf de dingen met elkaar verbinden. “You can’t connect the dots looking forward.”
Over mij
Ik werk als Hbo-docent, woon in Bears en had een burn-out. Ik schrijf over burn-out in de hoop dat jij er iets aan hebt en ik er nooit meer een krijg. Ik ben in voor een goed gesprek.
Mijn inspiratie als docent? Zien dat het kwartje valt. Er vertrouwen ontstaat. Contact. Dat er beweging is, groei en ontwikkeling. Dat de student (m/v) ineens - van de ene op de andere dag - volwassen is geworden. Dat ze zichzelf ontstijgt. Tot haar eigen verbazing. Dat is magisch.
De burn-out? Die duurde langer dan me lief is. Kostte me meer dan ik bereid was te betalen. En bracht me meer dan ik ooit had kunnen bevroeden.
Een goed gesprek? Noem het coaching, begeleiding of gewoon je hart luchten. Even praten met iemand die het snapt. M'n punt is: je kunt me bellen. Mailen mag natuurlijk ook. En wees gerust; de 'teller' gaat niet onmiddellijk lopen (pas als je een coachtraject wilt starten).
Meer weten? De feiten vind je hier. Liever iets persoonlijker? Bel of mail me voor een afspraak.
