Ik weet nog hoe het was. De burn-out bedoel ik.
De frustratie.
Het schuldgevoel.
De schaamte.
Mezelf niet meer herkennen.
Het gevoel van moedeloosheid.
De onzekerheid over de vraag of het ooit weer goed kwam.
Ik kan het – bij wijze van spreken – nog proeven. En als ik erbij stil sta, kan ik de beklemming in m’n borstkas weer voelen.
Mijn voornemen “dat nooit meer” staat daarom als een huis. Ik bewaak m’n grenzen, neem de signalen uit m’n lijf serieus, luister naar mensen om me heen als ze me waarschuwen.
En toch…
En toch blijk ik mijn eigen kryptoniet te hebben.
Míjn zwakte zit in flow. In een klus dus waarvan ik helemaal blij word, waar ik energie van krijg en die geen moeilijk lijkt te kosten.
Dan zweef ik.
Dan ga ik door.
Helemaal als er ook een deadline is. Want ik haal natuurlijk mijn deadlines.
En bovendien: I’m happy. Ik maak iets moois.
De angel zit ‘m d’r in dat ook werk waar je energie van krijgt, energie vraagt. Op een ander vlak. En werk dat geen moeite lijkt te kosten, dat natuurlijk wel doet. Ergens. Daarom is het zo gevaarlijk. Want pas als ik uit de flow ben, voel ik hoe mijn lijf, hoofd en ik er werkelijk voor staan.
Flow vraagt dus extra scherpte, meer bewustzijn. En dat betekent voor mij: koppie erbij.
Meer weten? De feiten vind je hier. Liever iets persoonlijker? Bel of mail me voor een afspraak.