“Danny Vera?”
“Redde je leven?”
“Tikje dramatisch, niet?”
Eh… nou ja…
Toegeven, ik ken de man niet. Heb ‘m nooit ontmoet. Maar hij heeft een plekje in m’n hart.
Hij kwam in m’n leven op het dieptepunt van m’n burn-out. De fase waarin mijn brein het niet meer deed, ik verdwaald was geraakt van mezelf en ik verteerd werd door schuldgevoel en schaamte.
Ik zag dit filmpje waarin hij In the ghetto speelt bij Beau aan tafel (RTL Late Night). Ik kwam het per toeval tegen. Maar het raakte me. Hij raakte me. Dat op zich was al bijzonder. Want door de ‘emotionele ontregeling’ en de ‘mentale distantie' voelde ik niet zo veel meer. Behalve het schuldgevoel en de schaamte. Maar bij het bekijken van deze video voelde ik van alles en ik dacht: “Elvis eat your heart out. Beter dan het origineel".
En dus ging ik op zoek naar zijn muziek. Ik luisterde. Ook dat was bijzonder, want door de overprikkeling had ik al jaren geen muziek meer gedraaid. Ik werd op allerhande manieren geraakt. Het ontroert me nu weer, terwijl ik dit typ. Hoe hij met zijn muziek door het pantser heen kon breken.
Ik kwam weer in contact met allerhande eigenschappen: drama (Veins); ondeugendheid (I’ve been around); vrolijkheid (Tomorrow will be mine); humor (The Devil’s son); energie (How the dice will roll). En in een andere categorie: herkenning (The outsider) en herinnering (A58).
Het bleek allemaal nog in mij te bestaan. Ik was niet zo dood van binnen als ik me waande. En dat was het eerste sprankje hoop. Het eerste vonkje vuur. De eerste millimeter terug naar mezelf. Dat was voor mij, toen, groot. Of veel. Of hoe ik het zeggen moet. Dat vergeet ik dus niet licht.
Over mij
Ik werk als Hbo-docent, woon in Bears en had een burn-out. Ik schrijf over burn-out in de hoop dat jij er iets aan hebt en ik er nooit meer een krijg. Ik ben in voor een goed gesprek.
Mijn inspiratie als docent? Zien dat het kwartje valt. Er vertrouwen ontstaat. Contact. Dat er beweging is, groei en ontwikkeling. Dat de student (m/v) ineens - van de ene op de andere dag - volwassen is geworden. Dat ze zichzelf ontstijgt. Tot haar eigen verbazing. Dat is magisch.
De burn-out? Die duurde langer dan me lief is. Kostte me meer dan ik bereid was te betalen. En bracht me meer dan ik ooit had kunnen bevroeden.
Een goed gesprek? Noem het coaching, begeleiding of gewoon je hart luchten. Even praten met iemand die het snapt. M'n punt is: je kunt me bellen. Mailen mag natuurlijk ook. En wees gerust; de 'teller' gaat niet onmiddellijk lopen (pas als je een coachtraject wilt starten).
Meer weten? De feiten vind je hier. Liever iets persoonlijker? Bel of mail me voor een afspraak.
