Hij was verguld, de museumdirecteur.
“We hebben nu diversiteit in het museum”, zei hij.
Hij straalde. Vertelde dat er nu ook kunst van vrouwen en mensen van kleur in zijn museum hing.
Daar was een verbouwing van vier jaar en een hele nieuwe vleugel voor nodig geweest.
“Ja”, denk ik dan, “want stel je voor dat je kunst van dode, witte mannen van de muur moet halen om iets anders op te hangen”.
Ik kan oordelen. Makkelijk oordelen ook. Maar eerlijk gezegd is dit nou een keer hoe het werkt. We vinden het allemaal lastig om het bestaande af te breken en ruimte te maken voor iets nieuws.
Daarom is jezelf opnieuw uitvinden na een burn-out zo zoeken. Uit een toxische relatie stappen zo moeilijk. Gedragsverandering zo ingewikkeld.
Het bestaande geeft namelijk houvast, controle, routine, vanzelfsprekendheid. Het geeft dat je weet wat je hebt.
Afgelopen periode ontwikkelde ik een nieuw lesprogramma. Na twee lessen kwam ik erachter dat mijn opzet toch niet zo lekker aanhaakte bij de studenten. Daar baalde ik van, want inhoudelijk was het goed. Daar twijfelde ik niet aan. Maar toch… het moest anders.
Uiteindelijk lukte dat ‘anders’. Door experimenteren, uitproberen, vallen en opstaan. En het leidde tot een gewenst resultaat. Voor het eerst in mijn onderwijscarrière kon ik tienen uitdelen.
Succes, zou je zeggen, mooi, geniet ervan, strik erom en door.
Maar zo simpel is het niet. Ik ben nu deel twee van die lessenreeks aan het voorbereiden en ik merk opnieuw hoe gehecht ik ben aan het oude. Hoe lastig ik het vind om het vertrouwde los te laten. De theorie te beperken tot een paar TED-filmpjes of podcasts. Om überhaupt te beperken. Om te accepteren dat het beter is dat ze één klein theoretisch concept snappen, kunnen toepassen en daadwerkelijk meenemen naar hun ‘echte’ leven, dan dat ze verloren raken of afhaken in een volledig, theoretisch verhaal.
Het ‘anders’ vraagt lef. Reflectief vermogen. En het kunnen uithouden met onzekerheid. En dat vind ik niet eenvoudig. Maar wel belangrijk.
(Ook voor onze museumdirecteuren)
Over mij
Ik werk als Hbo-docent, woon in Bears en had een burn-out. Ik schrijf over burn-out in de hoop dat jij er iets aan hebt en ik er nooit meer een krijg. Ik ben in voor een goed gesprek.
Mijn inspiratie als docent? Zien dat het kwartje valt. Er vertrouwen ontstaat. Contact. Dat er beweging is, groei en ontwikkeling. Dat de student (m/v) ineens - van de ene op de andere dag - volwassen is geworden. Dat ze zichzelf ontstijgt. Tot haar eigen verbazing. Dat is magisch.
De burn-out? Die duurde langer dan me lief is. Kostte me meer dan ik bereid was te betalen. En bracht me meer dan ik ooit had kunnen bevroeden.
Een goed gesprek? Noem het coaching, begeleiding of gewoon je hart luchten. Even praten met iemand die het snapt. M'n punt is: je kunt me bellen. Mailen mag natuurlijk ook. En wees gerust; de 'teller' gaat niet onmiddellijk lopen (pas als je een coachtraject wilt starten).
Meer weten? De feiten vind je hier. Liever iets persoonlijker? Bel of mail me voor een afspraak.
