“Ik noem het klassiek”, zei E, nadat ik haar kakineus had genoemd.
Ze was niet beledigd. Ze weet wie het zegt.
Maar ook, ze weet wie ze is.
M’n studenten noemen me streng. En ik vrees dat het waar is. Vanwege m’n toon.
Ik werk eraan.
Elke dag.
Maar qua toon kan ik niet liegen. Helaas. Dus de kleinste ergernis is hoorbaar. Een fragmentje ongeduld, een snufje irritatie? Ik kan het niet verbergen.
Ik maak er geen geheim van. Van dat manco. Tot grote verbazing van sommige studenten. “Je gaat jezelf toch niet naar beneden halen?”, vroeg er pas nog een.
Interessante vraag.
Interessant wereldbeeld ook.
Ik kan het me vanuit haar perspectief wel voorstellen. Want als je aan het begin van je leven staat en je moet jezelf nog leren kennen, dan kan open zijn over je tekortkomingen voelen als jezelf naar beneden halen.
Maar als je jezelf goed kent. Als je weet welke kwaliteiten en eigenschappen het fundament van je karakter vormen, dan weet je dat je niet verder kunt vallen. Dan kun je vrij en met een beetje zelfspot naar je imperfecties kijken.
Meer weten? De feiten vind je hier. Liever iets persoonlijker? Bel of mail me voor een afspraak.