Gister gebeurde er iets.
Of beter geformuleerd: deed ik iets.
En ik begrijp niet waarom. Het was totaal onbewust. Alsof ik er niet helemaal bij was.
Nu is 95% van ons gedrag onbewust, dus helemaal vreemd is zoiets niet.
Maar na al de therapie die ik heb gehad, proceswerk dat ik heb gedaan, persoonlijk & spirituele ontwikkeling en coaching, weet ik toch meestal wel waar ik de oorzaak van iets moet zoeken. En sinds de burn-out maak ik juist heel bewust keuzes. Zelfs als dat ongezonde keuzes zijn.
Maar gister was het vreemd. Onbewust. Haast wazig.
Ik had een kopje theegedronken bij m’n nichtje. Dat was gezellig geweest. Op de weg naar huis reed ik langs het stembureau, bracht m’n stem uit en liep nog even de nabijgelegen supermarkt binnen. Ik kocht de (gezonde) producten waar ik voor gekomen was. En vervolgens liep ik naar het pad met snoep en chocolade.
Dat pad mijd ik normaal gesproken, vanwege de verleidingen. Maar kennelijk had ik ergens een beslissing genomen. Ik ging snoep kopen.
Ik greep de aanbieding (twee zakjes voor een euro), gooide die in m’n mandje, liep naar de kassa en rekende af.
Thuisgekomen zette ik de tv aan, vond een serie die me boeide, keek zes afleveringen, at anderhalf zakje snoepjes leeg, sloeg het avondeten over en vroeg me ineens af waarom ik het had gedaan.
Snaaien is mij niet vreemd. Sterker nog, ik kan zelfs bingen. Maar dat is altijd doelbewust. Of althans, dat doe ik met volle bewustzijn. Daar ga ik speciaal boodschappen voor doen. En, belangrijker nog, dan is er altijd een aanleiding, een gevoel. Soms kan het plaatsen, soms niet. Maar het is altijd een signaal dat ik iets te leren heb. Huiswerk te doen heb.
Maar gister was het alsof ik slaapwandelde. Alsof ik in een film speelde, waarin mijn handelen voorgeschreven was. Alsof ik niet aan het stuur zat, maar de regisseur. Alsof ik een script afdraaide.
Kennelijk heeft iets m’n gewoonte geraakt, m’n patroon aangezet. Ik heb alleen geen idee wat en waarom.
Over mij
Ik werk als Hbo-docent, woon in Bears en had een burn-out. Ik schrijf over burn-out in de hoop dat jij er iets aan hebt en ik er nooit meer een krijg. Ik ben in voor een goed gesprek.
Mijn inspiratie als docent? Zien dat het kwartje valt. Er vertrouwen ontstaat. Contact. Dat er beweging is, groei en ontwikkeling. Dat de student (m/v) ineens - van de ene op de andere dag - volwassen is geworden. Dat ze zichzelf ontstijgt. Tot haar eigen verbazing. Dat is magisch.
De burn-out? Die duurde langer dan me lief is. Kostte me meer dan ik bereid was te betalen. En bracht me meer dan ik ooit had kunnen bevroeden.
Een goed gesprek? Noem het coaching, begeleiding of gewoon je hart luchten. Even praten met iemand die het snapt. M'n punt is: je kunt me bellen. Mailen mag natuurlijk ook. En wees gerust; de 'teller' gaat niet onmiddellijk lopen (pas als je een coachtraject wilt starten).
Meer weten? De feiten vind je hier. Liever iets persoonlijker? Bel of mail me voor een afspraak.
