Ik vind het niets, het positiviteitsdenken. Het geeft mij namelijk de suggestie dat ik ze niet mag voelen.
De zogenaamde negatieve emoties.
Maar soms is het leven gewoon niet tof. Soms heb je gewoon pech.
Waarom zouden we dat niet mogen voelen? Waarom zou ik me op die momenten niet gewoon verdrietig, verslagen of moedeloos mogen voelen? Of afgewezen. Of boos.
Het zijn de momenten waarin je weinig liefde ervaart. Weinig verbinding. En door positief te moeten zijn, door je anders te moeten voordoen dan je bent of iets anders te moeten voelen dan je voelt, raak je ook nog de verbinding met jezelf kwijt.
En dan treden de verslavingen in. De verdovers. De afleidingen. De ontkenningen. De relativeringen. De rationaliseringen. De denkloops. Het malen. De versnelling.
Om maar niet te hoeven voelen.
Je kunt er natuurlijk overheen stappen. Door te zeggen dat alles liefde is. Dat tegenslag een cadeau van het leven is. Onder het mom: alles dat je overleeft, maakt je sterker.
Maar mijn ervaring is dat er geen sluiproute is. De enige manier om te kunnen loslaten en verder te kunnen, is je te verbinden met de pijn. Te vertragen en je te verhouden tot wat je voelt.
Dat het uiteindelijk ook iets kan brengen, dat je er mogelijk wijzer van wordt of sterker, doet daar niets aan af.
Over mij
Ik werk als Hbo-docent, woon in Bears en had een burn-out. Ik schrijf over burn-out in de hoop dat jij er iets aan hebt en ik er nooit meer een krijg. Ik ben in voor een goed gesprek.
Mijn inspiratie als docent? Zien dat het kwartje valt. Er vertrouwen ontstaat. Contact. Dat er beweging is, groei en ontwikkeling. Dat de student (m/v) ineens - van de ene op de andere dag - volwassen is geworden. Dat ze zichzelf ontstijgt. Tot haar eigen verbazing. Dat is magisch.
De burn-out? Die duurde langer dan me lief is. Kostte me meer dan ik bereid was te betalen. En bracht me meer dan ik ooit had kunnen bevroeden.
Een goed gesprek? Noem het coaching, begeleiding of gewoon je hart luchten. Even praten met iemand die het snapt. M'n punt is: je kunt me bellen. Mailen mag natuurlijk ook. En wees gerust; de 'teller' gaat niet onmiddellijk lopen (pas als je een coachtraject wilt starten).
Meer weten? De feiten vind je hier. Liever iets persoonlijker? Bel of mail me voor een afspraak.
