Ik vind het niets, het positiviteitsdenken. Het geeft mij namelijk de suggestie dat ik ze niet mag voelen.
De zogenaamde negatieve emoties.
Maar soms is het leven gewoon niet tof. Soms heb je gewoon pech.
Waarom zouden we dat niet mogen voelen? Waarom zou ik me op die momenten niet gewoon verdrietig, verslagen of moedeloos mogen voelen? Of afgewezen. Of boos.
Het zijn de momenten waarin je weinig liefde ervaart. Weinig verbinding. En door positief te moeten zijn, door je anders te moeten voordoen dan je bent of iets anders te moeten voelen dan je voelt, raak je ook nog de verbinding met jezelf kwijt.
En dan treden de verslavingen in. De verdovers. De afleidingen. De ontkenningen. De relativeringen. De rationaliseringen. De denkloops. Het malen. De versnelling.
Om maar niet te hoeven voelen.
Je kunt er natuurlijk overheen stappen. Door te zeggen dat alles liefde is. Dat tegenslag een cadeau van het leven is. Onder het mom: alles dat je overleeft, maakt je sterker.
Maar mijn ervaring is dat er geen sluiproute is. De enige manier om te kunnen loslaten en verder te kunnen, is je te verbinden met de pijn. Te vertragen en je te verhouden tot wat je voelt.
Dat het uiteindelijk ook iets kan brengen, dat je er mogelijk wijzer van wordt of sterker, doet daar niets aan af.
Meer weten? De feiten vind je hier. Liever iets persoonlijker? Bel of mail me voor een afspraak.