‹ Terug

 

Adviezen?

Ik haat ze.

Echt.

Zit ik midden in m’n burn-out, zegt een vriendin van m’n moeder tegen me: “Kom op, schouders eronder”.

Of de yogajuf: Ademhalen, dat is iets voor jou. 

Weer iemand anders zegt: routines bouwen.

Gezond eten.

Bewegen.

De natuur in.

Mindfulness.

Cognitieve gedragstherapie.

Allemaal waardevolle ideeën. Allemaal goedbedoeld ook. En ik hou me ook strak vast aan die notie, want anders word ik lomp.

Maar over de lompheid van die adviezen mogen we het nooit hebben. Want goed bedoeld. En er is immers niets af te dingen op die adviezen.

Maar ik haat die adviezen. Want de mensen die ze geven, kennen me niet. Hebben geen idee waar ik uithang. Waar ik mee bezig ben. Wat ik aan het doen ben. Waar ik ben in m’n proces. Ze zien me vijftien minuten op de thee, een uur in een yogaklas, drie kwartier op de massagetafel.

Laatst zei de iemand nog tegen me dat ik aan awareness moest gaan doen.

Awareness.

Als we daarmee bedoelen dat ik in het moment ben, voel wat er in me is en dat serieus neem, dan doe ik dat alle uren van de dag. Hoe kan ik anders? Hoe kan ik m’n gewoonten die tot de burn-out leidden, afleren en gezonde gewoontes aanleren zonder bewustzijn? Hoe dan?

Ik dank de hemel, God of het universum voor m’n vrienden. Want zij gaan met me in gesprek, maken contact, stellen vragen, denken mee. Leven mee. Houden van me. Zeggen opbeurende dingen. Zeggen waar het op staat. En, inderdaad, geven me advies. Dat zijn de adviezen die passen. Dat zijn de dingen die me verder helpen. 

En ondertussen probeer ik wat van m’n awareness aan te wenden voor de vraag wanneer ik ongevraagd en ongepast advies geef. Want daar moet ook ik mee ophouden. Hoe goed bedoeld ook.